Barak Kamp Baarschot

In de jaren dertig van de vorige eeuw werden op het terrein van wat nu EIGENTIJDSERF heet  barakken gebouwd als onderdeel van het Werkverschaffing-programma. Mensen werden tewerkgesteld bij landontginnings- en ruilverkavelingsprojecten in de omgeving. Elke woonbarak bood plaats aan 48 personen en er was een barak voor de beheerder met een keuken en technische ruimte. Op het terrein is nog één barak te overgebleven als herinnering aan de vele mensen die hier vanaf de jaren dertig tot het einde van de twintigste eeuw verbleven. 

Het kamp heeft door de jaren heen uiteenlopende functies gehad. Zo verbleven er in de Tweede Wereldoorlog werkloze mannen die vanwege de Werkverruiming zware lichamelijke arbeid uit moesten voeren en diende het kamp ook een tijdlang als testkamp. Joodse en niet-Joodse mannen werden er gedwongen vastgehouden. In oktober 1942 werd de groep Joodse mannen overgebracht naar Westerbork en later op transport gesteld. In 1943 nam de Nederlandse Arbeidsdienst het kamp in gebruik en werden jonge mannen tussen de 18 en 25 jaar hier gedwongen ondergebracht.  

Na de bevrijding diende het kamp eerst als opvanglocatie voor mensen uit onveilige gebieden en voor vluchtelingen die nog niet naar huis terug konden. De grootste barak werd omgebouwd tot  ruimte waar mensen konden samenkomen en kerkdiensten konden worden gehouden.  

In 1948, gebruikte de Stichting Het Vierde Prinsenkind het kamp als vakantieoord voor katholieke kinderen. In de zomer van dat jaar verbleven er 150 kinderen uit West-Brabant.

In de jaren vijftig was er nog veel werkloosheid in Nederland. De Dienst voor de Uitvoering van Werken (D.U.W.) zette de verplichte arbeid voort voor werklozen waarvoor de  Heidemij en Grontmij projecten aanleverden. Maar in 1953 werd er alweer ruimte gemaakt voor de opvang van slachtoffers van de watersnoodramp in Zeeland en West Brabant die hier verbleven in afwachting van de wederopbouw van hun huizen.

Na de onafhankelijkheidsverklaring van de Republiek Indonesië kwam een groep Indonesiërs gedwongen naar Nederland. Van oktober 1955 tot de zomer van 1959 werden ook in Baarschot families ondergebracht, afkomstig van de Zuid-Molukse Kei-eilanden. In 1958 verbleven er 166 mensen in het kamp. De kinderen gingen naar school in het kamp, namen deel aan de scouting in Middelbeers en speelden voetbal tegen de jeugdelftallen van RKDSV in Diessen.

In 1959 kocht de gemeente Oost-, West- en Middelbeers het terrein en verhuurde het aan de Joannes Bosco Stichting. Het werd een vakantieoord voor kinderen van 7 tot 17 jaar. In 1971 werd de stichting eigenaar van het terrein. De accommodatie werd verhuurd aan (jeugd)groepen, waarbij de opbrengsten naar goede doelen gingen, gericht op de ontwikkeling van jongeren.

Tot 2002 bleef een van de oude barakken in gebruik als beheerdersverblijf. De inventaris van de afgebroken beheerdersbarak verhuisde uiteindelijk naar het Openluchtmuseum in Arnhem waar het nog steeds te zien is.

De opbrengsten van het huidige EIGENTIJDSERF gaan nog steeds naar de Joannes Bosco Stichting, die zich inzet voor ideële doelen, gericht op de ontwikkeling van Brabantse jongeren die een steuntje in de rug kunnen gebruiken. Eén barak is nog behouden gebleven, de vroegere kantine, kerk en feestzaal. Het bestuur van de Joannes Bosco Stichting heeft plannen om deze barak te behouden en zoveel mogelijk in zijn oorspronkelijke staat te herstellen.